Historia Przysłupia Caryńskiego
Wieś Caryńskie. Tablica z notką historyczną.
Caryńskie jest to nieistniejąca wieś pomiędzy masywami Połoniny Caryńskiej i Magury Stuposiańskiej, leżąca wzdłuż potoku Caryńskiego. Pierwsze informacje o wsi pochodzą z 1620 roku, lecz możliwe jest, że obszar ten zagospodarowany był przez Bojków już wcześniej. Z racji śródgórskiego położenia osady, z dala od uczęszczanych szlaków, mieszkańcy żyli tu w pewnym odosobnieniu zachowując tryb życia i zwyczaje jakie panowały tam od lat.
Centralny punkt wioski stanowiła bojkowska cerkiew parafialna p.w.św. Dymitra, z 1777 r. Do wybuchu II wojny światowej mieszkało tutaj około 500 osób. Po wojnie stacjonowały tu liczne oddziały UPA. Na przełomie kwietnia i maja 1946 roku wszystkich mieszkańców wysiedlono, a cała zabudowa mieszkalna i gospodarcza została całkowicie zniszczona.
W latach 70-tych na terenie dawnej wsi działał przez jakiś czas nieformalny ośrodek odwykowy dla narkomanów, zlikwidowany przez ówczesne lokalne władze. W tamtych czasach odludne położenie Caryńskiego przyciągało różnego rodzaju „oryginałów”.
Dzisiaj po dawnej wsi można zaobserwować liczne ślady. Najlepiej zachowane są ruiny murowanej kaplicy odpustowej, piaskowcowy krzyż z 1911 roku oraz cmentarz z kilkoma nagrobkami . Widoczne są też resztki podmurówki dawnej cerkwi. Poza tym można spotkać fundamenty budynków, stare pozarastane studnie i piwnice oraz trudne do zlokalizowania resztki młyna.
Tombstone. Caryńskie village.
Charakterystyczne są również nienaturalne skupiska starych drzew pochodzących z przydomowych nasadzeń (jawory, jesiony), zdziczałe sady i pojedyncze drzewa owocowe a także rysujące się terasy rolne z miedzami oraz ślady przedwojennych dróg.
Dziś Caryńskie to urocza, malownicza dolina, której jedynymi mieszkańcami są niedźwiedzie, wilki, jelenie i inni przedstawiciele bieszczadzkiej fauny.